به گزارش شهرآرانیوز؛ اعظم راودراد با نگاهی تحلیلی به نسبت میان جامعه، وطن و سینما پرداخت.
او در ابتدای سخنانش با بیان اینکه «جامعه‌شناسی وطن در سینمای ایران» عرصه‌ای کمتر کاویده شده است، گفت: «وطن نه فقط یک سرزمین یا محدوده جغرافیایی، بلکه یک امر نمادین و فرهنگی است که در لایه‌های مختلف زندگی اجتماعی و هنری بازتاب می‌یابد. سینما یکی از مهم‌ترین آینه‌ها برای انعکاس این لایه‌هاست.»
این جامعه شناس توضیح داد: در جامعه‌شناسی، وطن اغلب در پیوند با دو مفهوم اساسی بررسی می‌شود: هویت و تعلق. سینما با تصویرسازی‌های خود می‌تواند این دو مفهوم را تقویت یا تضعیف کند.
او افزود: در فیلم‌های ایرانی، وطن گاهی در قالب یک خانه، یک خانواده یا حتی یک رابطه انسانی بازنمایی می‌شود. این استعاره‌ها به مخاطب کمک می‌کنند که وطن را نه به‌عنوان امری انتزاعی، بلکه به‌صورت تجربه‌ای زیسته درک کند.
راودراد با اشاره به تحلیل‌های نمادشناختی گفت: «یکی از پررنگ‌ترین استعاره‌های وطن در سینمای ایران، تصویر زن و به‌ویژه مادر است. در بسیاری از فیلم‌ها، مادر همان کارکرد وطن را دارد: پناه، مأمن، ریشه و سرچشمه هویت.
وی توضیح داد: در آثار متعددی، از سینمای دفاع مقدس گرفته تا درام‌های اجتماعی، مادر نماد سرزمینی است که فرزندانش برای آن جان می‌دهند یا به آن بازمی‌گردند.
او گفت: حتی زمانی که خانه یا زمین به تصویر کشیده می‌شود، اغلب در پیوندی استعاری با نقش زن / مادر قرار دارد.
این استاد دانشگاه خاطرنشان کرد: سینمای ایران در روایت وطن، بیش از آنکه به سرزمین به‌عنوان خاک و جغرافیا بپردازد، به بازنمایی روابط انسانی و خانوادگی رو آورده است. این ویژگی نشان می‌دهد که وطن برای ایرانیان بیش از هر چیز یک تجربه عاطفی و اجتماعی است.
راودراد تأکید کرد: این تجربه عاطفی به‌ویژه در سینمای پس از انقلاب و در دوران دفاع مقدس به‌خوبی نمود یافته است؛ جایی که مادران شهدا و زنان مقاوم، نماد وطن و استقامت در برابر دشمن بودند.
او هشدار داد: اگرچه تصویر مادر به‌عنوان استعاره وطن بسیار قدرتمند است، اما نباید به تنها روایت غالب بدل شود. سینماگران باید بتوانند روایت‌های متنوع‌تری از وطن ارائه دهند تا همه ابعاد هویتی و فرهنگی ایران پوشش داده شود.
منبع: ایپنا
